Prawa wewnętrzne zboru

CZĘŚĆ I

ZASADY OGÓLNE

1. Niniejsze zasady są aktem normatywnym dla Zboru regulującym zarządzanie sprawa­mi doktrynalnymi, dyscyplinarnymi i materialnymi.

2. „Łaska” Reformowany Zbór Baptystów w Gorzowie Wielkopolskim, zwany dalej Zborem, jest wspólnotą przymierza osób wierzących i tworzących autonomiczną społecz­ność chrześcijańską, dla której najwyższym i najważniejszym autorytetem wiary oraz po­stępowania jest natchnione, nieomylne i bezbłędne Pismo Święte Starego i Nowego Testa­mentu. Dodatkowo Zbór opiera swoje zasady funkcjonowania na zawierającym uporząd­kowane nauki biblijne Londyńskim Wyznaniu Wiary z 1689r., przez co jest kontynuatorem tradycji baptystów partykularnych zwanych również reformowanymi.
Zbór jest autonomiczny i niezależny od jakiejkolwiek zewnętrznej władzy duchownej czy świeckiej, a jego tożsamość jest określona przez Pismo Święte oraz niniejsze zasady.
Głównym celem jaki pragnie realizować Zbór to, oddawanie czci oraz chwały objawio­nemu w Biblii Bogu w Trójcy Jedynemu: Ojcu, Synowi i Duchowi Świętemu poprzez zgro­madzanie się, poznawanie Bożego Słonawa oraz wspólne sprawowanie chrztu i Wieczerzy Pańskiej.

3. Zbór, choć nie ma osobowości prawnej, zgodnie z biblijną zasadą posłuszeństwa wła­dzy (Rz 13:1, Tt 3:1), funkcjonuje na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w oparciu o gwa­rantowane prawa konstytucyjne co do wolności sumienia i wyznania oraz inne akty prawne Rzeczypospolitej Polskiej dotyczące wolności religijnej, kierując się jednakże przede wszyst­kim zasadami zawartymi w Piśmie Świętym.

4. Zbór, zachowując swój autonomiczny charakter, może współpracować z innymi zbora­mi i organizacjami chrześcijańskimi dla realizacji swoich lub wspólnych celów na teryto­rium Rzeczypospolitej Polskiej, jak również poza jej granicami, pod warunkiem, że nie ogra­nicza to w żaden sposób autonomii i możliwości podejmowania przez Zbór suwerennych decyzji oraz nie narusza doktrynalnej tożsamości Zboru.

5. Zbór jako autonomiczna wspólnota chrześcijańska sam wybiera i ustanawia swoich pastorów (starszych) oraz diakonów.

CZĘŚĆ II

CZŁONKOSTWO W ZBORZE:
PRAWA I OBOWIĄZKI

POWOŁANIE NA CZŁONKA
I WYGAŚNIĘCIE CZŁONKOSTWA

1. Członkiem Zboru, na podstawie decyzji zgromadzenia członków Zboru, może zostać każda osoba, która wiarą odpowiedziała na wezwanie Boga do upamiętania i nawrócenia oraz świadomie przyjęła chrzest wiary oraz zaakceptowała wszystkie zasady doktrynalne, które Zbór głosi oraz akty normatywne, które Zbór ustanowił.
Prośba o członkostwo w Zborze powinna zostać przedłożona jednemu ze starszych lub diakonów, którzy przeprowadzą rozmowę wstępną. W przypadku pozytywnej rozmowy podjęte zostaną następujące czynności: osoba wnioskująca zostanie oficjalnie przedsta­wiona Zborowi jako kandydat na członka, przejdzie kurs przygotowujący do członkostwa. Na koniec okresu przygotowania, prowadzący przygotowanie starszy lub diakon przedsta­wi Zborowi swoją opinię na temat Wnioskującego.
Przyjęcie w poczet członków Zboru następuje w wyniku głosowania pozostałych człon­ków Zboru zwykłą większością głosów.

2. Osoba, która przechodzi z innego zboru i pragnie zostać członkiem Zboru, musi przed­stawić list polecający od swojego ostatniego pastora. W przypadku nie posiadania takiego listu, pastor lub diakon przeprowadzający rozmowę wstępną ma obowiązek kontaktu z ostatnim pastorem tej osoby w celu zasięgnięcia opinii.

3. Członkostwo w Zborze wygasa w przypadku: złożenia przez członka oświadczenia o rezygnacji, wykreślenia z grona członków, ekskomuniki na podstawie decyzji zgroma­dzenia członków Zboru lub śmierci członka Zboru.
Rezygnację z członkostwa w Zborze można złożyć na ręce pastora lub diakona, zaś w przypadku zaprzestania przez członka uczestnictwa w życiu Zboru, można taką osobę wykreślić z grona członków na podstawie uchwały zgromadzenia członków Zboru na wnio­sek członka Zboru.
W przypadku uporczywego trwania w grzechu lub równie uporczywego działania sprzecz­nego z zasadami doktrynalnymi oraz zasadami zawartymi w tym dokumencie, zgodnie z normami biblijnymi (Mt 18:15–18), mocą uchwały zgromadzenie członków Zboru na wnio­sek pastora może dokonać usunięcia spośród grona członków.

PRAWA I OBOWIĄZKI CZŁONKA ZBORU

1. Każdy członek Zboru, na którego nie jest nałożona kara wynikająca z dyscypliny Zbo­ru, ma prawo do uczestnictwa w Wieczerzy Pańskiej (1 Kor. 10:16-17; 11:23-25), opieki duszpasterskiej ze strony pastorów (starszych)(Hbr 13:17; 1 P 5:1-3), uczestniczenia we wszystkich zgromadzeniach członków Zboru oraz w życiu Zboru (Mt 18:15-20; Dz 6:1-6; 1 Kor 5), a wreszcie do szczerej i praktykowanej w czynie miłości pozostałych członków Zboru (Dz 4:32; Kol 1:9; 2 Tes 3:1; Hbr 10:24; Jk 5:16).
Dodatkowo członek Zboru ma czynny głos w podejmowaniu uchwał zgromadzenia człon­ków Zboru, ma prawo do bycia poinformowanym o działalności Zboru, składania wniosków i propozycji dotyczących funkcjonowania Zboru oraz korzystania z dodatkowych poza nie­dzielnymi nabożeństwami posług duszpasterskich, które mają miejsce w Zborze.

2. Do obowiązków członka Zboru należy życie i wiara zgodne z biblijnym nauczaniem, dbanie o dobre imię Zboru oraz podporządkowanie się zasadom ustanowionym przez Zbór, a także postanowieniom i uchwałom zgromadzenia członków Zboru(Tt 3:1).
Do obowiązków członków należy także podporządkowanie się swoim pastorom (Hbr 13:17).
Nie tylko przywilejem ale też obowiązkiem członka Zboru jest uczestnictwo w nabożeń­stwach i spotkaniach oraz innych działaniach Zboru według darów i zdolności, w które Duch Święty wyposaża każdego wierzącego.
Obowiązkiem członka jest materialne wsparcie funkcjonowania Zboru oraz tych pasto­rów, którzy są powołani do pełnowymiarowej służby(1Kor 9:7-14).
Każdemu członkowi Zboru powinno leżeć na sercu dążenie do zachowania jedności w Zborze oraz miłowania pozostałych braci i sióstr członków Zboru wyrażone przez modli­twę i praktyczne czyny, a także unikanie plotkowania i nie żywienie urazów oraz wierne wy­konywanie powierzonych w Zborze obowiązków.
Bardzo ważne jest, ponieważ jest to indywidualna odpowiedzialność przed Bogiem każ­dego członka Zboru, wzrastanie w poznaniu Słowa, które prowadzi do zachowania prawdy objawionej przy jednoczesnym przeciwstawieniu się błędom doktrynalnym oraz składanie świadectwa prawdzie ewangelii w życiu członka Zboru.

CZĘŚĆ III

ZGROMADZENIE CZŁONKÓW ZBORU

1. Zgromadzenie członków Zboru jest najważniejszym organem decyzyjnym Zboru. Po­stanowienia zgromadzenia członków Zboru podjęte w formie uchwały są zobowiązujące dla wszystkich członków Zboru. W skład zgromadzenia członków Zboru wchodzą wszyscy aktywni członkowie Zboru.
Zgromadzenie może mieć charakter zwyczajny lub nadzwyczajny. Zwyczajne zgroma­dzenie członków zwane też „spotkaniem członkowskim” jest zwoływane przez pastora dwa razy w roku, natomiast zgromadzenie w trybie nadzwyczajnym może być zwołane na wniosek pastora lub innego członka Zboru w terminie, który musi zostać ogłoszony przynajmniej 14 dni wcześniej.
Postanowienia zgromadzenia członków Zboru w formie uchwały są podejmowane zwy­kłą większością głosów przy obecności co najmniej połowy aktywnych członków Zboru. Postanowienia o wyborze na urząd pastora lub diakona muszą być podejmowane bezwzględ­ną większością głosów w głosowaniu, w którym bierze udział co najmniej 2/3 członków Zboru.

2. Do kompetencji zgromadzenia członków Zboru należy: przyjmowanie rocznych spra­wozdań działania pastorów i diakonów, przyjmowanie i wykreślanie z listy członków Zboru, ocena pracy pastorów i diakonów, ocena działalności Zboru, ocena współpracy z innymi zborami czy innymi organizacjami chrześcijańskimi, wybór na urząd pastora i diakona Zbo­ru.

CZĘŚĆ IV

URZĘDY W ZBORZE

STARSI

1. Starszy czyli Pastor pełni w Zborze, zgodnie z Pismem Świętym, urząd nadzorcy (episcopos), przywódcy (presbuteros) oraz pasterza (poimen/pastor). Praca pastora pole-ga przede wszystkim na nauczaniu Słowa, opiece duszpasterskiej i przewodzeniu Zboro­wi. Do obowiązków pastora należą: oddawanie się w modlitwie oraz posłudze Słowa (Dz 6:4), doglądanie działań w zborze oraz pasterska opieka nad zborem (1P 5:2), przygoto­wanie katechumenów oraz kandydatów na członków, a także ich rekomendacja, odwie­dzanie i nauczanie w domach (Dz 20:20), stosowanie dyscypliny kościelnej (2Kor 13:2, 1Tm 1:19,20), ustanawianie starszych i diakonów (Dz 6:3);

2. Aby kandydat mógł być wybrany na urząd pastora i ustanowiony w tym urzędzie musi spełniać kwalifikacje, które Biblia przed nim stawia. Musi to być mężczyzna i jeśli jest mę­żem to musi być to mąż jednej żony (1Tm 3:2), nienaganny, czujny, trzeźwy, przyzwoity, gościnny (1Tm 3:2), zdolny do nauczania (1Tm 3:2), bez nałogów i bez pociągu do awantur (1Tm 3:3), opanowany (1Tm 3:3), nie szukający zysku i nie kochający pieniędzy (1Tm 3:3), zdolny do zarządzania Zborem tak jak własnym domem (1Tm 3:4), dojrzały w wierze (1Tm 3:6), wierny Słowu, zdrowej nauce (Tt 1:9), zdolny do upominania i strofowania (Tt 2:15), mający dobrą reputację również poza zborem (1Tm 3:7).

3. Pastor jest wybierany przez zgromadzenie członków Zboru bezwzględną większością głosów przy obecności co najmniej 2/3 członków Zboru, na wniosek i na podstawie opinii pozostałych pastorów, po upewnieniu się, że kandydat spełnia kwalifikacje biblijne i pra­gnie służyć jako pastor Zboru. Przed głosowaniem dopuszczone są pytania ze strony człon­ków Zboru. Ustanowienie pastora następuje po okresie postu i modlitwy przez pozostałych pasto­rów, jeśli takowi są, przez nałożenie rąk i modlitwę.

4. Powołani i ustanowieni pastorzy tworzą kolegium, na czele którego stoi powołany do pełnowymiarowej pracy w Zborze pastor. Pełni on funkcję jako primus inter pares(pierwszy pośród równych). Jest to osoba koordynująca działania kolegium pastorów, reprezentująca Zbór i na której spoczywa główny obowiązek pracy w Słowie (1Tm 5:17). Kolegium pastorów powinno spotykać się przynajmniej raz na kwartał, zaś o ile to moż­liwe również częściej.

5. Ilość pastorów jest uzależniona od potrzeb Zboru. Jeżeli w zborze, ze względu na liczeb­ność zboru albo brak kandydatów, jest tylko jeden pastor to na nim spoczywają obowiązki ko­legium pastorów.

6. Jeśli z jakiegoś powodu Zbór pozostaje bez opieki pastora, to wówczas do momentu wybrania nowego pastora, opiekę nad nim sprawuje diakon lub diakoni, jeśli zaś nie ma diakonów, będzie to osoba delegowana przez zgromadzenie członków Zboru na czas do momentu powołania pastora lub diakona.

7. Pastor lub pastorzy mogą tworzyć zespoły lub wzywać członków do wsparcia oraz asysto­wania ich działalności w ramach tychże zespołów, jednakowoż tylko sami pastorzy decy­dują o swojej pracy w ramach zasad zapisanych w tym dokumencie.

DIAKONI

1. Urząd diakona jest ustanowiony do posługi w zborze i jego istotą jest koordynowanie posługi potrzebującym (Dz 6:1–3). Urząd ten został ustanowiony przez apostołów, aby ci którzy posługują Słowem nie musieli koncentrować się na kwestiach materialnej posługi zboru.

2. Kandydat na diakona może być przedstawiony przez członków zboru. Musi on mieć jednak dobre świadectwo jako członek Zboru i jako człowiek. Musi odznaczać się mądro­ścią i być człowiekiem głębokiej wiary (Dz 6:3). Zanim kandydat zostanie wybrany na ten urząd, Zbór musi rozpoznać czy spełnia on biblijne kwalifikacje. Zatem kandydat powinien być: poważny, niedwulicowy, nienadużywający wina, niełakomy na brudny zysk (1 Tm 3:8), zachowujący wiarę w czystym sumieniu (1 Tm 3:9), wypróbowany, nienaganny (1 Tm3:10). Kandydat musi być mężczyzną i jeśli jest mężem to musi być mężem jednej żony, rządzący dobrze dziećmi i własnym domem (1 Tm 3:12)

3. Diakon jest wybierany przez zgromadzenie członków Zboru bezwzględną większością głosów przy obecności co najmniej 2/3 członków, na podstawie opinii pastorów oraz innych członków Zboru, po upewnieniu się, że kandydat spełnia kwalifikacje biblijne i pragnie słu­żyć jako diakon Zboru. Przed głosowaniem dopuszczone są pytania ze strony członków Zboru. Ustanowienie diakona następuje przez pastorów przez nałożenie rąk i modlitwę.

4. Ilość diakonów zależy od potrzeb Zboru. Jeżeli liczba diakonów w Zborze jest dwa i wię­cej, to wówczas diakoni powinni się spotykać przynajmniej raz na kwartał, a jeśli to możli­we to częściej.

USUNIĘCIE Z URZĘDU

1. Powodem do usunięcia z urzędu pastora lub diakona jest: umyślne zaniedbanie obo­wiązków, uporczywe grzeszne zachowanie, naruszanie dobrego imienia Zboru, odejście od doktryn wyznawanych przez Zbór i/lub trzymanie się poglądów sprzecznych z wyzna­niem wiary Zboru.
Oskarżenia przeciwko pastorowi i postępowanie upominawcze musi być prowadzone zgod­nie z biblijnymi standardami (1Tm 5:19-20).
Usunięcie z urzędu odbywa się w drodze głosowania zgromadzenia członków Zboru, przy obecności co najmniej 2/3, bezwzględną większością głosów, po udowodnieniu, ponad wszelką wątpliwość winy oskarżonego.

2. Usunięcie z urzędu przez uchwałę zgromadzenia członków Zboru podjętą bezwzględ­ną większością głosów przy obecności 2/3 członków zboru, może nastąpić na wniosek in­nego pastora lub diakona jeśli pełniący urząd nie jest w stanie z powodów fizycznych lub psychicznych wykonywać swoich obowiązków.